Krykietowa formacja (1874-1880)
Klub piłkarski Aston Villa został założony w marcu 1874 roku , przez członków kaplicy "Villa Cross Wesleyan" w Astonie , dzielnicy Birmingham.Jej czterech założycieli to : Jack Hughes,Frederick Matthews,Walter Price i William Scattergood.
Członkowie drużyny krykietowej byli zafascynowani improwizowaną grą na łące niedaleko Heathfield Road , dlatego postanowili
stworzyć sekcję piłki nożnej.
Pierwszy mecz został rozegrany przeciwko pobliskiemu Aston Brook St Mary's Rugby , polegał na tym że pierwszą połowę grano w rugby , a drugą w piłkę nożną.
Aston Villa dała sobie radę z wyzwaniem St Mary's i po pierwszej połowie remisowała , a w drugiej połowie odniosła historyczne zwycięstwo po golu Jack'a Hughes'a.
Pierwszym trofeum zdobyte przez bordowo-niebieskich , było Birmingham Challenge Cup w 1880 roku.


Wzrost poziomu piłki nożnej (1881-1892)
Swój pierwszy tytuł FA Cup , Aston Villa wywalczyła w 1887 roku pod wodzą Szkota - Archie'go Hunter'a.
Angielska piłka stała już na wysokim poziome w 1885 roku , jednakże kierownik Aston Villi - William McGregor był nie zadowolony oglądaniem meczów , które były zdominowane tylko i wyłącznie przez jego zespół.
Uważał że jeżeli piłka nożna ma nadal istnieć to potrzeba w niej przełomu , choćby stworzenie ligi z udziałem innych klubów na podobę amerykańskich zespołów baseball'owych.
Dlatego zdecydował się napisać dwanaście listów do klubów , z pomysłem o stworzenie ligi piłkarskiej.
Nie została ona jednak nazwana Ligą Angielską , gdyż McGregor chciał by brały w niej udział drużyny szkockie i walijskie.
Walijskie drużyny(a w szczególności Cardiff City) zgodziły się na to , a szkockie nie.
Tak więc Aston Villa była jednym z tuzina drużyn które wzięły udział w inauguracyjnej lidze piłkarskiej w 1888 roku , kończąc rozgrywki na drugim miejscu.


Wiktoriański i Edwardiański złoty wiek (1893-Pierwsza Wojna Światowa)
Aston Villa zdobyła swoje pierwsze trofeum Mistrzów Ligi już w sezonie 1893/94.
To dopiero zapowiadało 'złoty wiek' klubu z Birmingham , który dosyć szybko został przerwany przez wojnę.
Przed wybuchem Pierwszej Wojny Światowej , klub wygrał sześciokrotnie Mistrzostwo Ligi i pięciokrotnie FA Cup.
Wliczając w to sezon 1896/97 , The Villans wygrali całą ligę i dwukrotnie Puchar.
Podczas tego wspaniałego okresu dla Aston Villi , kapitanem był napastnik - John Devey.
Wyśmienita gra piłkarzy z Birmingham przyciągała na mecze tak duże ilości ludzi , że potrzebna była rozbudowa obiektu.
Regularnie na mecze przychodziło po 25 tysięcy osób , jednak ostatnia edycja FA Cup przyciągnęła tylko 20 tysięcy kibiców.
W 1897 roku , sekretarz Aston Villi - Frederick Rinder wynegocjował zakup gruntu na który Aston Villa miała się przenieść.
Był to stadion Villa Park który jest obecnie ośrodkiem rozgrywanych meczy przez The Villans.


Wzloty i upadki podczas okresu wojennego(1920-1935)
Pomimo że Aston Villa pozostała główną siłą już po wojnie , wygrywając swój szósty FA Cup w 1920 , jednak był to ich ostatni sukces który zapoczątkował powolny upadek klubu.
Głównym powodem było samozadowolenie , zawodnicy coraz częściej olewali sobie drużynę co spowodowało degradację do drugiej ligi w 1936 roku , jednej z najlepszych klubów na świecie.
Bądź co bądź , w latach dwudziestych i trzydziestych Aston Villa miała wielu klasowych piłkarzy z zagranicy(w sezonie 1933/34 The Villans mieli ponad czternastu graczy z zagranicy).To pomogło podnieść się klubowi , w 1924 roku Aston Villa zajęła drugie miejsce w FA Cup i dwukrotnie w 1931 i 1933 roku w lidze.
Podczas tego okresu kibice Aston Villi byli bardzo zafascynowani skutecznością ich pupili , w sezonie 1930/31 Tom 'Pongo' Waring strzelił aż 49 z 128 goli w lidze co jest niewątpliwie uznawane rekordem.
Mimo tego wspaniałego wyczynu nie udało im się zdobyć tytułu , rewelacyjny zespół Arsenalu okazał się lepszy i wygrał ligę.


Mierność półwiecza (1958-1966)
W sezonie 1956/57 Aston Villa zdobyła FA Cup.Jednak ten sukces nie odzwierciedlił podobnych sukcesów w lidze.Rok później Aston Villa zakończyła rozgrywki na 14 miejscu w tabeli.
Eric Houghton został zwolniony(mimo ciągłych odmów z jego strony)po tym jak spadł razem z Aston Villą do Division Two w sezonie 1958/59.
Jego następca Joe Mercer pomógł klubowi wyjść z ciężkiej sytuacji , razem z drużyną kończył sezon na 1 miejscu w Division Two i awansował do Division One.
Awans do najwyższej ligi poważnie podbudował morale całego zespołu,zaowocowało to zdobyciem siódmego trofeum FA Cup rok później.Ten sukces uświadomił kibicom piłkarskim na wyspach , że Aston Villa jest zbyt dobra aby spadać z ligi.


Lata 60: Degradacja i totalny upadek (1967-1970)
Staczanie się klubu po równi pochyłej przybrało niebezpieczną prędkość w latach 60.; klub nie podążał za nowymi trendami w piłce, posiadał staroświecką sieć skautów, treningi były przeprowadzane w identycznej formie jak 40 lat wcześniej, a pięcioosobowa rada nadzorcza klubu miała w składzie trzech członków po siedemdziesiątce. Właśnie ta rada nadzorcza zadecydowała o sprzedaży za grosze najlepszych wówczas piłkarzy Villi, Phila Woosnama i Tony'ego Hateleya. Bez nich zespół Aston Villi był beznadziejny i w konsekwencji w roku 1967 menedżer Dick Taylor spuścił zespół do trzeciej ligi. Kiedy rok później zespół z Birmingham zajął szesnaste miejsce w trzeciej lidze, rozsierdzeni fani zaczęli domagać się natychmiastowej rezygnacji władz klubu. Nie było wesoło - kibice bordowo-granatowych poczęli bojkotować mecze na własnym stadionie, a klub popadał w coraz większe długi. Ostatnie pieniądze - 200 tysięcy funtów otrzymał menedżer Tommy Cummings na ostateczne uratowanie zespołu przed kolejną degradacją i nieuniknionym rozwiązaniem.
Za tą sumę spłacono część długów i ściągnięto kilku grajków. Nie pomogło to niestety zespołowi Aston Villi, który w listopadzie 1968 spadł na ostatnie miejsce w Division Two. Rada nadzorcza pogrzebała drużynę, zwalniając Cummingsa i sama uciekła jak szczur z tonącej tratwy, rozwiązując się i odchodząc z klubu. Istnienie drużyny po tych dramatycznych wydarzeniach uratował londyński finansista Pat Matthews, prezes Doug Ellis oraz nowy menedżer, Tommy Docherty.

Odbudowa (1971-1976)
Pomimo tego iż nowy menedżer Docherty tchnął w klub nowego ducha i podbudował do działania, nie był w stanie wydostać raz na zawsze zespołu z szarej strefy, dlatego też zwolniono go już po roku. Niestety, jego sukcesor - Victor Crowe - zepsuł jego dotychczasową pracę i Aston Villa spadła do czwartej ligi pierwszy raz w swojej historii. Jak na ironię, Villa dotarła do finału Pucharu Ligi Angielskiej, pokonując Manchester United; w finale przegrali 0:2 z londyńskim Tottenhamem.
Niżej spaść już nie mogli - w sezonie 1971/72 wywalczyli mistrzostwo trzeciej ligi, a w końcówce sezonu stadion Villa Park pękał w szwach od rzesz kibiców. Niestety futboliści z Birmingham nie byli w stanie awansować drugi raz z rzędu, gdyż zajęli w trzeciej lidze dopiero trzecie miejsce. Kolejny sezon miał być dla Villi przełomowy, jednak prezes Ellis zmącił waleczną atmosferę, zastępując Crowe'a Ronem Saundersem.


Powrót do Elity(1977-1981)
Rok 1977 klub z Villa Park może zaliczyć do udanych(chociaż te lata mają dopiero przyjść). Na koniec sezonu 1976-77 klub zajął 4 miejsce a ponadto wywalczył Puchar Ligi po pokonaniu Evertonu.Start w Pucharze UEFA rozpoczęli od wyeliminowania Fenerbahce Stambuł (4-0 i 0-0). W 2 rundzie spotkali się z zabrzańskim Górnikiem(2-1 i 1-1). Następnie pokonali Athletic Bilbao(2-0 i 1-1), by zawitać w kolejnej rundzie znowu do Hiszpanii do katalońskiej Barcelony. Niestety w dwumeczu przegrali 3:4.

Drużyna prowadzona przez Rona Saundersa pokazała się przyzwoicie na europejskich boiskach. Menedżer miał do dyspozycji całkiem ciekawą drużynę, która dobrze wykonywała jego założenia zgodnie z planem.Linię pomocy tworzyli Alex Cropley, Frank Carradus, Denis Mortimer oraz utalentowany osiemnastolatek - Gordon Cowans.

Następne 3 sezony były przeciętne i Saunders postanowił wzmocnić klub kilkoma zawodnikami. I tak przybyli obrońcy: Keny Swain, Alan Evans, Ken McNaught, pomocnik Des Bremmer oraz napastnicy: Tony Morley, Gary Shaw, Peter Whithe. W sezonie 1980/81 zdobyli Mistrzostwo Kraju zostawiając za sobą słynny Liverpool, mocne Ipswich Town czy zawsze silny Manchester Utd. Dodatkowo Peter Withe z 20 bramkami zdobył Koronę Króla Strzelców. Był to pierwszy tytuł od 71 lat(jak dotąd ostatni).

Gdy w następnym sezonie drużyna spisywała się słabo Ron Saunders złożył dymisję. Jego następcą został jego asystent Tony Borton. W I rundzie The Villans rozprawili się z Valuar Reykjavik. Następnie pokonali Dynamo Berlin. W ćwierćfinale wyeliminowali Dynamo Kijów, by w półfinale pokonać Anderlecht Brukselę. W finale w Rotterdamie pokonali Bayern Monachium 1:0. Zdobywcą zwycięskiej bramki był Peter Withe. Za bohatera meczu można uznać rezerwowego bramkarza Nigela Spinka, który juz po 10 minutach musiał zmienić kontuzjowanego Jimmego Rimmera. W finale Super Pucharu Europy podopieczni Bartona pokonali FC Barcelonę (0-1 i 3-0). Niestety nie sprostali w Pucharze Interkontynentalnym drużynie Penerol Montevideo. ulegając 0:2.


Rotterdam(1982)
Aston Villa stała się 4 angielskim klubem, który zdobył Puchar Mistrzów( zdobyli to trofeum jeszcze: FC Liverpool, Manchester Utd i Nottingham Forest). Drużyną kierował były asystent Rona Saundersa - Tony Barton. W drodze do finału w Rotterdamie The Villans pokonali FC Valur, Dynamo Berlin, Dynamo Kijów, oraz RSC Anderlecht Bruksela. Finałowy mecz rozpoczął się niedobrze, gdyż kontuzji uległ bramkarz Jimmy Rimmer a zastąpił go 23 letni Nigel Spink, który miał rozegrany dopiero 1 mecz w barwach klubu. Można powiedzieć, że był to mecz życia dla Spinka, popisał się kilkoma obronami groźnych strzałów podpory monachijskiej drużyny i reprezentacji RFN: Karla-Heinza Rummenigge. Do zwycięstwa przyczynili się również Tony Morley, Gordon Cowens oraz Dennis Mortimer. Ten dzień zapisze się na karta historii klubu z robotniczego Birmingham jako chyba najważniejszy w historii klubu.

Aston Villa w Premiership
Atkinson wydawał mnóstwo pieniędzy, sprowadzając do drużyny drogich zawodników, takich jak Earl Barrett, Dean Saunders, Andy Townsend, Dalian Atkinson, Richardson, Ray Houghton czy Shaun Teale. Polityka ta jednak nie przyniosła skutku, gdyż w premierowym sezonie angielskiej Premiership w 1993 drużyna z Villa Park zajęła ledwie drugie miejsce za byłym klubem Atkinsona, Manchesterem United.
W finale Pucharu Ligi jednak Villa krwawo zemściła się na United, pokonując ich 3:1 - najbardziej bolesne w tym było jednak to, że porażka w podrzędnym pucharze pozbawiła Manchester United "potrójnej korony" czyli trzech tytułów na koniec sezonu; Villa ponadto zakwalifikowała się dzięki temu zwycięstwu do pucharu UEFA. Puchar ów był świetną rekompensatą dla piłkarzy Atkinsona, którzy zajęli dopiero dziesiąte miejsce po głębokim kryzysie w angielskiej pierwszej lidze. Atkinson został zwolniony w listopadzie 1994 po fatalnym starcie ligowego sezonu, półtorej roku po zdobyciu mistrzostwa, wysokim miejscu w pucharze UEFA i zdobyciu pierwszego poważnego trofeum od dziesięciu lat.
Następca Atkinsona, Brian Little, rozpędził stado zdemoralizowanych gwiazdek i latem 1995 rozsprzedał starszych zawodników, a za uzyskane fundusze zakupując młodych, świetnych graczy. Nowa "dostawa" futbolistów zawierała takie talenty, jak: Alan Wright, Gary Charles, Ian Taylor, Mark Draper, Savo Milosević, Gareth Southgate czy Tommy Johnson. Kilku "rodowitych" graczy także poczynało sobie udanie w Villi, głównie czarnoskórzy Dwight Yorke i Ugo Ehiogu.
Pod wodzą Little'a Aston Villa zanotowała ogromny postęp w sezonie 1995/96. Zwyciężyli oni Puchar Ligi, dotarli do Pucharu Anglii i zdobyli czwarte miejsce w Premiership. Dwight Yorke był teraz uważany za napastnika klasy światowej, podobnież Ehiogu oraz Southgate zbierali same pochwały i budowali swoją pozycję w międzynarodowym futbolu. Dobra forma szybko skończyła się w sezonie następnym gdy Villa ukończyła rozgrywki na piątym miejscu,jednak udało się jej zakwalifikować do pucharu UEFA.
Brian Little opuścił zespół w lutym 1998, zostawiając Villę na piętnastym miejscu w Premiership; następca, John Gregory, ex-trener Villi w przeszłości, zanim objął Wycombe Wanderers pół roku później, zakasał rękawy i klub zakończył sezon na siódmym miejscu, dającym awans do tego magicznego pucharu pocieszenia - pucharu UEFA. Jako ciekawostkę można dodać, że w wyniku reform w strukturze europejskich rozgrywek Aston Villa była pierwszym klubem, który awansował do pucharu UEFA z siódmego miejsca.
Mimo sprzedaży trynidadzkiego snajpera, Dwighta Yorke do Manchesteru za blisko 13 milionów funtów w sierpniu 1998, Gregory poprowadził Villę do szczytów tabeli Premiership w sezonie 1998/99. Podczas gdy sprowadzeni Paul Merson i Dion Dublin dowodzili, iż pieniądze wydane na nich nie poszły w błoto, u ich boku wspaniale grał młodziutki, 18-letni Gareth Barry, uznawany za najlepszego młodego piłkarza ligi angielskiej. Ponownie jednak dobra forma zespołu załamała się w końcówce sezonu i pomimo, iż zajęli szóste miejsce, nie wystarczyło to, aby zakwalifikować się choćby do pucharu UEFA. Po objęciu posady menedżera przez Martina O'Neilla wyniki sportowe klubu z Birmingham stale rosną, bowiem The Villans zaczynają pukać do drzwi o nazwie Wielka Czwórka.